Όταν είσαι νέα μητέρα πρέπει να είσαι έτοιμη να ακούσεις πολλές συμβουλές από διάφορους ανθρώπους, συγγενείς και ξένους, γονείς και μη. Αδιάφορο αν δεν έχεις ζητήσεις τη γνώμη τους. Αν μεγαλώνεις το παιδί σου σε μια ξένη πόλη στην οποία πρόσφατα μετακόμισες, επίσης θα βρεις πολλούς πρόθυμους να σου πουν τι πρέπει να κάνεις. Αδιάφορο αν έχουν ζήσει ποτέ στην πόλη που μένεις, στο εξωτερικό γενικότερα ή ακόμα και σε πόλη άλλη από αυτή που μεγάλωσαν.
Μια συμβουλή που έχω ακούσει πολύ, ιδίως από τις Γερμανίδες θείες (που φυσικά τσεκάρουν το κουτάκι ΟΧΙ σε πολλά από τα παραπάνω) είναι να γραφτώ σε ένα μαμαδογκρούπ από αυτά που νέες μητέρες συναντιούνται σε μια αίθουσα κάθε εβδομάδα, κάθονται γύρω γύρω, πίνουν καφέ (ελπίζω) και κοιτάζουν τα μωρά τους να μπουσουλούν όλα μαζί στη μέση.
Ποτέ δεν βρήκα πολύ έξυπνο αυτό το σχέδιο. Μου φαίνεται λίγο «με το ζόρι παντρειά». Για τι μπορώ να μιλήσω με άλλες δέκα άγνωστες που το μόνο μας κοινό είναι ότι έχουμε μωρά; Για τα μωρά μας φυσικά. Δεν θέλω να προσβάλω τα άλλα μωράκια που είμαι σίγουρη ότι είναι πολύ ενδιαφέροντα και έχουν φανταστικές ιστορίες να μοιραστούν, αλλά, να μωρέ, βαριέμαι. Η άλλη τακτική θα ήταν το μαμαδο-speed dating. Να τις περάσω όλες από δύο λεπτά κάνοντας ερωτήσεις εκτός μαμαδο-ύλης για να δω αν μου κάνει καμία για να της ζητήσω μετά να γίνουμε φίλες. Καλύτερο, αλλά θέλει τόλμη. Άσε που μάλλον θα κατέληγα σε αυτή που απλώς ξέρει αγγλικά.
Η γυμναστική με το παιδί μου φάνηκε καλή εναλλακτική. Είσαι σε ένα μικρό γκρουπ, το οποίο έχει μαζευτεί για να κάνει κάτι συγκεκριμένο –γυμναστική- οπότε δεν υπάρχει η αμηχανία του να μπεις σε ένα δωμάτιο με αγνώστους και να μην ξέρεις τι να κάνεις και προς τα πού να κινηθείς. Στην περίπτωσή μου έτυχε η γυμνάστρια να έχει μείνει στην Αμερική και να μιλάει καλά αγγλικά. Το πρόγραμμα είναι καλό και με έχει βοηθήσει σωματικά. Κοινωνικά, όμως, καθόλου.
Ένας φίλος του Στέφαν μου είχε μιλήσει για έναν συνάδελφό του που είχε πάρει γονική άδεια και πήγαινε αυτός σε γκρουπ γυμναστικής με μωρά. Στην τάξη του έτυχε να είναι σχεδόν μόνο άντρες. Έγιναν παρεάκι και τα βράδια άφηναν τα μωρά με τις μανάδες τους και πήγαιναν για μπύρες. Τα κορίτσια στη δική μου τάξη είμαστε πολύ μακριά αυτού του είδους τη camaraderie. Η πιο προσωπική μας στιγμή ήταν όταν κάποια θέλησε να μοιραστεί με τις υπόλοιπες τη συνταγή της για ψωμί με ντίνκελ. Το θέμα δεν με ενδιέφερε καθόλου αλλά της είπα ότι μπορώ να της δώσω το μέιλ μου να μου τη στείλει. Ναι, μου είπε αλλά ούτε σημείωσε το μέιλ ούτε εγώ της το υπενθύμισα.
Στο γυμναστήριο είμαι η μόνη πραγματικά ξένη. Εννοώ ξένη νεοαφιχθείσα που μιλάει αγγλικά γιατί ούτε όλες οι υπόλοιπες είναι καθαρόαιμα γερμανικά πουλάρια. Η μία είναι Πολωνή που έχει μεγαλώσει στη Γερμανία, η άλλη από Γερμανίδα μητέρα και Ρώσο πατέρα γερμανικής καταγωγής γεννημένη στο Σότσι και μια τρίτη Βελγο-γερμανίδα. Όλες τους όμως ανήκουν στην κατηγορία των πλήρως ενταγμένων.
Αυτό μάλλον με κάνει εξωτική και για αυτό δέχομαι ερωτήσεις όπως: Χρειάζεσαι βίζα για να μείνεις στη Γερμανία; Στην Ελλάδα παντρεύτηκες; Ισχύει ο γάμος στη Γερμανία; και το κλασικό και αγαπημένο Γιατί δεν μιλάς γερμανικά; δεν θέλεις[1]; Στο επόμενο μάθημα από αυτό που ελέχθη η τελευταία ατάκα, η Βελγο-γερμανίδα συμμαθήτρια μας είπε ότι ο πατέρας της είναι γαλλόφωνος Βέλγος. Η ίδια καταλαβαίνει γαλλικά αλλά δεν μιλάει γιατί, όπως είπε, τα γαλλικά είναι δύσκολη γλώσσα να τη μιλήσει κανείς. Μάλιστα…
Για την υποτιθέμενη έλλειψη βούλησης έχω γράψει και εδώ. Οι ερωτήσεις αυτές –αν και καμία δεν ξεπερνά αυτήν την ερώτηση– δεν ξέρω αν γίνονται από άγνοια, βλακεία ή προκατάληψη. Ενισχύουν όμως την αρχική μου επιφύλαξη ότι τυχαίες μανάδες δεν είναι πάντα καλή ιδέα.
[1] Αυτή η ερώτηση είναι η αγαπημένη μου και επανέρχεται συχνά-πυκνά. Υποδηλώνει βαθιά άγνοια της κατάστασης -και της αντικειμενικής του να μαθαίνεις μια καινούργια ξένη γλώσσα και της ψυχολογικής κάποιου που πρέπει να λειτουργεί καθημερινά με ένα μειονέκτημα. Επιπλέον είναι πολύ γελοία γιατί τα 40 ευρώ την εβδομάδα που πληρώνω για μαθήματα γερμανικών δεν είναι ακριβώς ότι μου περισσεύουν.
Maison du Bliss 